Tekstoteka

Po nekoj opšteprihvaćenoj definiciji bodibilding je takmičarski sport, umetnost u vajanju sopstvenog tela, kao i način života. Kao i drugim sportovima, tako i bodibildingom se možete baviti rekreativno, amaterski, ali i profesionalno, tj. takmičarski. Bodibilding i „grane istog“ laici posmatraju kao nešto loše zbog „navodnog“ korišćenja dopinga. Zar vam trebaju doping sredstva kao rekreativcu-amateru da bi popravili svoj izgled – povećali mišićnu masu, smanjili masne naslage, omogućili svom telu nove izazove koji će ga učiniti lepšim i zdravijim?

Za velik broj bodibildera važi da oni, ulažući napore da izmene svoju spoljašnjost (telo), zapravo nastoje da nadomeste ili poprave nešto što nedostaje unutar njih. Mnogo je velikih, pa i ogromnih momaka koji su, uprkos impozantnoj mišićnoj masi, u sebi i dalje nesigurni i ranjivi. Jer, bez obzira koliko mišića nabacili, to nam neće obezbediti (samo)poštovanje ako nije praćeno i promenom ponašanja.

Jedan od velikih problema svake teretane, kao i fitnes centara u našoj zemlji je nedovoljno edukovan trenerski kadar. Nikada nisam delio ljude u odnosu na parče papira koje se zove diploma, licenca i sl., već po rezultatima koje ostvaruju radeći sa svojim klijentima. Dosta je onih koji zloupotrebljavaju svoj „status trenera“ pa se rukovode parolom – „dok je ovaca biće i šišanja“ i baš tako se odnose prema svojim klijentima.

Kako vam zvuči kad vam kažem da već na sledećem treningu za ruke možete postati i do 10% snažniji koristeći neurološki fenomen poznat kao kontralateralni antagonizam?

Iako zvuči fantastično i priziva sliku laboratorije pune sofisticiranih uređaja koji stimulišu nervni sistem i očitavaju najtanije impulse, to je ipak nešto što svako može da primeni koristeći bučice u teretani.