Čak jedan od osam profesionalnih sportista može razviti posttraumatski stresni poremećaj (PTSP) nakon što su doživeli ili bili svedoci teške povrede, Skoro svako će bar jednom u životu doživeti traumatičan događaj, ali ne razviju svi PTSP. Studije su pokazale da opšta populacija ima stopu blizu 9 procenata. Određene grupe, međutim, prolaze kroz iskustva koja ih čine sklonijim PTSP-u; pripadnici vojske, na primer, imaju stope od čak 38 procenata. Istraživanja sada pokazuju da je PTSP takođe češći među sportistima nego u opštoj populaciji.
Posttraumatski stresni poremećaj je kognitivni poremećaj, koji se može javiti nakon traumatskog događaja. Postoji razlika između PTSP-a i normalnog odgovora na traumu. Ako se sportista povredi na traumatičan način, normalno je da prođe kroz neki oblik teškoća pre nego što prevaziđe povredu. Da bi se dijagnostikovao PTSP, pojedinac mora biti izložen traumatskom iskustvu ili događaju. Prema Američkom psihološkom udruženju i DSM-5, da bi osoba dobila dijagnozu PTSP-a, osoba mora imati simptome koji traju duže od mesec dana i to mora izazvati ključni problem ili uznemirenost u svakodnevnim funkcijama pojedinca
Simptomi PTSP-a su razvrstani u četiri kategorije:
-
intruzivni simptomi povezani sa događajem,
-
izbegavanje stimulusa povezanih sa događajem,
-
negativna ili pogoršana raspoloženja i
-
izražena uzbuđenost i reaktivnost.
Ovi simptomi moraju da traju duže od mesec dana, da izazovu značajan stres i da ne budu povezani sa prepisanim lekovima ili upotrebom drugih supstanci.
Nametljivi simptomi, na primer, uključuju pet vrsta uznemirujućih misli — kao što su flešbekovi, traumatski snovi ili sećanja koja se ponavljaju. Za ovu dijagnozu, pacijent mora imati najmanje jedan od ovih simptoma. Izbegavanje srodnih stimulusa takođe zahteva prisustvo najmanje jednog simptoma; dok su dva simptoma potrebna za dijagnozu negativnog ili pogoršanog raspoloženja i izraženog uzbuđenja i reaktivnosti.
Postoji nekoliko načina lečenja PTSP-a, uključujući različite psihoterapije. Postoji i opcija art terapije. Ovaj tretman je veoma koristan za one sa otvorenim umom, uključuje pojedince da razgovaraju sa psihologom specijalizovanim za umetnost, a oboje ili slikaju, vajaju ili primenjuju bilo koji drugi oblik umetnosti.
Drugi oblik lečenja je lečenje lekovima koji se primenjuju samo u neophodnim situacijama.
